روانشناسی سالمند چرا؟

امروزه حدود ۵۸۰ ميليون نفر از جمعيت جهان را افراد سالمند بالاي ۶۰ سال تشكيل مي دهند كه اين رقم تا سال ۲۰۰۲ به يك ميليارد خواهد رسيد. طبق سرشماري جمهوري اسلامي ايران در سال ۷۵، حدود ۶/۶% كل جمعيت ۶۵ ميليون نفري كشور را سالمندان ۶۰ سال به بالا تشكيل مي دهند. مسئله سالمندي، در سال ۱۹۲۲ به عنوان يك شاخه جديد علمي در روان شناسي با اثر معروف هال تحت عنوان «نيمه دوم زندگي» معرفي گرديد. از ميان مسايل مختلف در ميان سالمندان، احساس تنهايي(Loneliness) و انزواي اجتماعي در بين سالمندان، واقعيتي است كه در حال حاضر موردتوجه بسياري از صاحب نظران علوم روانپزشكي و روان شناسي مي باشد. احساس تنهايي يكي از مشكلات عصر حاضر است و به عنوان فقدان رابطه اجتماعي و يا رابطه اجتماعي مطلوب تعريف مي شود. انزواي اجتماعي حالتي است كه در آن فرد يا گروه تمايل يا نياز به برقراري ارتباط با سايرين را دارد، ولي قادر به برقراري اين ارتباط نيست. در حالي كه احساس تنهايي، حالتي است ناخواسته و نامطلوب كه در هنگام فقدان ارتباطات معني دار رخ مي دهد. يافته هاي پژوهشي نشان مي دهد كه ۷۵/۴۳ درصد سالمندان ساكن در سراهاي سالمندان احساس تنهايي مي كنند. سالمنداني كه داراي ۵ فرزند يا بيشتر بوده اند و در خانواده زندگي مي كردند، احساس تنهايي زياد داشته اند يعني با ازدياد تعداد فرزندان، احساس تنهايي سالمند نيز افزايش مي يابد. مروري بر ادبيات تنهايي سالمندان نشان مي دهد كه منشأ بسياري از حالت هاي نامتعادل رواني از قبيل افسردگي،خودكشي، يأس شديد، احساس تنهايي است.